خوابگاه پسران
در اتـاقی دو پـسر به نـام های «مهـدی» و «آرمــان» دراز کشــیده انـد. مهـدی در حال نصـب برنـامه روی
لپ تـاپه و آرمـان مشغــول نوشــتـن مطالبی روی چـند برگـه است. در هـمین حـال، هم واحدی شـان، «میـثــاق»
در حالی که با موبایلش ور میرود وارد اتاق میشود
میثـــاق: مهـدی… شایـعه شـده فـردا صبــح امتـحان داریـم.
مهـدی: نـه! راســته. امتـحان پایــان تــرمه.
میثــاق: اوخ اوخ ! منم یه چند دقیقه پیش فهمیدم! مــن اصـلاً خبـر نـداشـتم. چقـدر زود امتـحانا شـروع شــد.
مهـدی: آره… حالا چیــه مگـه؟! نگـرانی؟ مگـه تو کلاسـتون دختـر نداریـد؟
میثــاق:
مـن و نـگرانی؟ عمــراً!! (بـه آرمــان اشــاره می کنـد) وای وای نیگــاش
کـن! چه خرخـونیــه این آقـا آرمـان! ببیــن از روی جـزوه های زیـر
قابلمــه چه نـُـتی بـر می داره!!
آرمـــان: تـو هم یه چیزی
میگــیا! ایـن برگـه های تقـلبه کـه ۱۰ دقیـقــه ی پیـش شـروع به
نـوشتـنــش کردم. دختــرای کلاس مـا که مثـل دختـرای شما پایـه نیســتن.
اگـه کسی بهت نـرسوند، بایــد یه قوت قلــب داشته باشی یا نـه؟ کار از
محکـم کاری عیب نمی کنه.
مهدی که همچنان در لب تاپش سیر میکند خطاب به آرمان میگوید : آرمان جون دستت بی بلا اگه تونستی چند تا کاغذم واسه ما بنویس
در همیـن حــال، صـدای فریـاد و هیاهـویی از واحـد مجـاور بلـند می شود. پسـری به نـام «رضـا» با خوشحـالی وسط اتـاق می پـرد
میـثــاق: چـت شده؟ رو زمــین بنـد نیـستی!
رضا : بارسا همین الان دومیشم زد
مهـدی:اصلا حواسم نبود.
و تمــام ساکنیـن آن واحـد، برای دیـدن ادامـه ی مسـابقـه به اتاق مجـاور می شتـابنـد. چراغ هـا روشــن می مانند
خوابگاه دختران
دخــتر «مهتاب نامی» با چـند کتـاب در دسـتش وارد واحــد دوستش «مانیا » می شود و او را در حــال گریه می بیــنـد.
مهتاب:ِ وا!… خاک بـرسرم! چــرا داری مثــل ابـر بهـار گریـه می کـنی؟! 
مانیا : خـدا منـو می کشـت این روزو نـمی دیدم. (همچـنان به گریـه ی خود ادامــه می دهـد.)
مهتاب: بگـو ببـینم چی شـده؟ 
مانیا : چی می خواســتی بشـه؟ امروز نـتیجه ی امتـحان (آناتومی!!!) رو زدن تــو بُــرد. 
منــی که از ۶ مـاه قبـلش کتابامـو خورده بــودم، مـنی که بـه امیـد ۲۰ سر جلـسه ی امتحــان نشـسته بودم، دیــدم نمــره ام!!! . . .!
شـده ۱۹!!!!!! ( بر شـدت گریه افزوده می شــود)
مهتاب: (او را در آغــوش می کشـد) عزیـزم… گـریه
نـکن. می فهـمم. درد بـزرگیــه! (بغـض مهتاب نیز می ترکـد) بهتـره دیگـه
غصه نخـوری و خودتـو برای امتحـان فـردا آمـاده کنـی. درس سخت و حجیــمیـه.
می دونی کـه؟
مانیا:(اشک هایش را آرام آرام پـاک می کنـــد) آره.
می دونـم! امـا من اونقــدر سـر ماجـرای امـروز دلم خـون بـود و فقط
تونـستم ۸ دور بخـونم! می فهـمی شبنم؟فقط ۸ دور… (دوبـاره صـدای گریـه اش
بلـند می شود) حالا چه جــوری سرمـو جلوی مهسا و دوستـاش بلـند کنـم؟!! 
مهتاب: عزیزم… دیگــه گریه نکن. من و سوسو هم فقط ۷- ۸ دور تـونســتیم بخـونیم! 
ببـین!
از بـس گریه کردی ریـمل چشمــای قشـنگ پاک شـد! گریـه نکن دیـگه. فکـر
کردن به ایـن مســائل کـه می دونـم سخــته، فایده ای نـداره و مشــکلـی رو
حـل نـمی کنـه.
مانیا: نـمی دونـم. چـرا چنـد روزیـه که مثـل قدیم دلـم به درس نـمیره. مثـلاً امـروز صبــح، ساعـت ۷:۳۰بیـدار شـدم. باورت مـیشه؟! 
در همیــن حال، صـدای جیــغ و شیـون از واحـد
مجـاور به گوش می رسـد. اسـترس عظیـمی وجـودِ مهتاب و مانیا را در بر می
گیــرد! دخـتری به نـام «نازنین » با اضـطراب وارد اتـاق می شـود
مانیا : چی شـده نازنین !
نازنین : (با دلهــره) کمـک کنیـد… مهسا داشت واسـه بیــستمـین بـار کتــابشـو می خـوند که یـه دفعــه از حـال رفت! 
مهتاب: لابــد به خـودش خیلی سخــت گرفته.
نازنین : خب، منــم ۱۹ بـار خونـدم. این طـوری نـشدم! زود باشیــد، ببـریـمش دکتــر.
(و تمــام ساکنـین آن واحـد، سراسیـمه برای یاری «مهسا » از اتـاق خارج می شـونـد. چـراغ ها خامـوش می شود.)
